Eşme Mutlu Sonlu Masöz

Bırakıyor,  iki  erkek  kapıdaki  hemşireye  haplarla  ilgili  ne  biliyorlarsa  sö ylesinler.  “I˙laçları gerçekten alıp almadığını bilmiyoruz” diyorlar. Hemşire, “İlaç şişelerine baktınız mı?” diye soruyor. “Şişeler Eşme Mutlu Sonlu Masöz boş muydu?” Nate, “Aklımıza gelmedi” diyor. “Onu acele hastaneye yetiştirmekten başka bir şey düşünemedik.” Martha, “Bü tü n bunlar şaka” diyor. “I˙çkiliydiler. Noel ruhu, anlayacağınız. Beni buraya getirip midemi yıkatmanın keyifli olacağım düşündüler.”

Hemşire  duraksıyor,  ciddi  ciddi  bir Nate’e,  bir yeni  adama  bakıyor.  Martha,  “I˙çki  kokusunu alıyorsunuz   herhalde”   diyor.   “I˙çmedikleri   süre   bö yle   değildirler.   I˙şte   gö rü yorsunuz, dövüşmeye bile kalkıştılar.” Hemşire yan yan Nate’in şişmiş gaslıne bakıyor. “Doğru mu dedikleri?” diye soruyor. Martha, “Zora başvurdular” diye atılıyor. “Bakın kollarımdaki parmak izlerine, çürüklere! Sizce ben azca ö nce bir şişe ilaç yutmuş birine benziyor muyum?” Çıplak kollarım ö ne uzatıyor. “Dümdüz yürüyüp yürümediğimi görmek ister misiniz?”

Eşme Mutlu Sonlu Masöz

Lesje içki satan dü kkânın kasasının ö nü ndeki kuyruğa girir yor. Kimlik kartım gö stermesini istedikleri gü nler artık geçmişte kaldı, fakat Lesje hâlâ o soğuk duyguyu yaşıyor. Kim olduğunu kanıtlamak için ne süre bir belge gö stermesi gerekse, yanlış bir şey bulacaklarından, kartın ü zerindeki damgalı adın başka birine ait olduğunu sö yleyeceklerinden korkar. Olabileceklerin en kö tü sü de, adını yanlış okumaları ve ona, “Senin de bizlerden biri olduğunu sanıyorduk ama şimdi anlıyoruz ki değilsin” der gibi bakmaları.

William’ın dö nü şü nü kutlamak için bir şişe şarap alıyor. William bu gece dö nü yor. Londra, Ontario’da ailesiyle beraber Noel’i kutlamaya gitti. Lesje’nın onunla beraber gitmesi olacak şey değildi elbette. Olur mu hiç! Lesje bu konuda ona hak veriyor. Geçen yıl aralarındaki bu ayrılık ikisine de gizli saklı bir antak kalma gibi gö rü nü yordu. Birlikte sofulukla, yabancı dü şmanlığıyla, elit ailelerinin genel ö rü mcek kafalılığıyla alay etmişler, kıkır kıkır gü lmü şlerdi. Bu yılsa Lesje ihanete uğramış gibi hissediyor kendini. Onunla gidebileceğini dü şü ndü ğü nden değil, çağrı edilmiş olsa bile gidemezdi.